به نام محبوب و معشوقی که تو را به بشریت هدیه داد تا روزی که آمدی درخت فرهنگ اسلامی - انسانی را به ثمر بنشانی! تو که اوج انسانیتی! تو که شبها همچون مولایمان عَلی(ع) در مقابل حضرت دوست گریانی و روزها قلوب خسته را با لبخند ملیح  و آرزوهای سبزت (رشد دادن ایمان وانسانیت) نور رسانی! تو را می گویم فرزند حسین(ع)! ای علمداری که نخواهی گذاشت علم عمویت عباس(ع) بر زمین بماند! مژده ای ده و بگو که کی می آیی!